، nashriyeh2005@yahoo.com
چکیده: (2838 مشاهده)
زمینه: این مقاله مروری بر تاریخچه ناشنوایان و زبان آنها دارد تا جایگاه افراد ناشنوا در جهان و به دنبال آن در ایران مشخص گردد. مطالعه و بررسی ناشنوایان در ابعاد مختلف، به نوبه خود، به شناخت واهمیت زبانِ اشاره منتهی میشود. ناشنوایان در طول تاریخ با دو دیدگاه و تفکرِ متفاوت مورد بررسی قرار گرفتهاند: دیدگاه پزشکی که ناشنوا را عقبمانده و دارای نقص حواس میداند و دیدگاه جامعهشناسی که ناشنوا را موجودی اجتماعی میداند که مانند هر قوم و ملتی زبان و فرهنگ خاص خود را دارد. دیدگاه اول منجر به حرکت گفتاری/شفاهی و ایجاد روشهایی مانند تلفیقی شد و دیدگاه دوم باعث پدید آمدن حرکت زبان اشاره/دستی گردید. پیامد نظر اول انزوا و گوشهگیری ناشنوایان و نابودی تعداد زیادی زبان اشاره در دنیا شد و نتیجه دیدگاه دوم تحقیق و پژوهشِ زبانی و بروز توانمندیهای ناشنوایان شد که به نوبه خود به پیشرفت جامعه ناشنوا و سپس جامعه جهانی منتهی گشت. زبان اشاره همانند زبانهای گفتاری یک زبان کامل است و از همه عناصر زبانی موجود در زبانهای گفتاری برخوردار است. این زبان نیز دارای گویش و لهجههای فراوانی میباشد.
نتیجه گیری: افراد ناشنوا به دلیل استفاده از زبان اشاره از حس دیداری بالایی برخوردار هستند و همین امر باعث شده دارای خلاقیتها و توانمندیهای ادراکی و فرهنگی منحصر به فردی باشند که میتواند به توسعه علوم در زمینههای مختلف منجر گردد. در این مقاله توضیح بیشتری در این زمینه ارائه شده است.
نوع مطالعه:
مروری |
موضوع مقاله:
آسیب دیده شنوایی دریافت: 1398/1/18 | ویرایش نهایی: 1398/10/10 | پذیرش: 1398/1/18 | انتشار: 1398/1/18 | انتشار الکترونیک: 1398/1/18
ارسال پیام به نویسنده مسئول