زمینه: دایه‌گری دیجیتال به سبکی از مراقبت گفته می‌شود که وسایل دیجیتال، جایگزین روابط فعال کودک با محیط می‌شود و کودک در بیشتر ساعات بیداری در مجاورت مداوم با دستگاه‌های دیجیتالی است. کودکانی که از سنین بسیار پایین روزی چندین ساعت در معرض مستقیم دایه‌گری دیجیتالی بوده‌اند، فرصت تعامل با مادر یا مراقب را از دست داده و تجربیات غنی محیطی را که برای رشد بهنجار دستگاه عصبی ضروری است، دریافت نمی‌کنند که یک دسته از این کودکان، خردسالان با اختلال طیف اتیسم هستند.

نتیجه‌گیری: براساس اصل انعطاف‌پذیری عصبی و یافته‌های پژوهش‌های پیشین، مواجهه طولانی‌مدت با وسایل دیجیتال (دایه‌گری دیجیتالی) در دوره‌های حساس رشد، بازسازماندهی پیوندهای ساختاری و کارکردی مغز خردسالان را دچار انحراف می‌کند و باعث بروز نقص در تعاملات اجتماعی و کلام، رفتارهای تکراری و کلیشه‌ای می‌شود. در این مقاله مروری پس از بیان مقدمه‌ای کوتاه، تعریف اختلال طیف اتیسم و دایه‌گری دیجیتالی و سازوکارهای احتمالی تاثیر دایه‌گری دیجیتالی بر نشانه‌های این اختلال ارایه و در پایان نتیجه‌گیری شده است.