، Nashriyeh2005@gmail.com
چکیده: (3416 مشاهده)
بسیاری از ناشنوایان ترجیح میدهند عضوی از جامعهی ناشنوایان باشند.«ناشنوایان1»احساس میکنند ناشنوایی یک اختلال نیست بلکه یک تفاوت فرهنگی و زیستشناختی است.آنها ناشنواییشان را به عنوان عامل منفی یا ناتوانی نمیبینند.آنها خود را فقط در روش ارتباطی متفاوت میبینند و احساس میکنند گرچه توانایی شنواییشان محدود است به دلیل اینکه بهطور موفقی با دیگر«ناشنوایان»ارتباط برقرار میکنند، معلول نیستند.بنابراین،تفاوتا عمدهی آنها با جامعهی شنوا،فرهنگی است.در مقابل،اغلب شنواییشناسان ناشنوایی را به عنوان ناتوانی یا بیماری درنظر میگیرند که باید جامعهی شنوا آن را درمان کند.فرهنگ ناشنوایان ،شنواییشناس را به عنوان فرد شنوایی در نظر میگیرد که با تبلیغ به استفاده از سمعک یا کاشتینههای حلزونی و یادگیری تولید گفتار و استفاده از روش ارتباطی شفاهی برای تغییر کودکان ناشنوا تلاش می کند.«ناشنوایان»این عملکردهای را به عنوان تلاشهای نامناسب برای تغییر یا محدود کردن فرهنگستان در نظر میگیرند.
نوع مطالعه:
مروری |
موضوع مقاله:
آسیب دیده شنوایی دریافت: 1398/10/28 | پذیرش: 1398/10/29 | انتشار: 1398/10/29 | انتشار الکترونیک: 1398/10/29
ارسال پیام به نویسنده مسئول