مطالعه‌ حاضر در صدد آن بوده که با استفاده از روش قصه‌گویی کاملا آزاد به بررسی این سؤال بپردازد که آیا داستان‌های کودکان مبتلا به درخودماندگی یا نشانگان آسپرگر (AS) نسبت به کودکان دیگر رویدادهای تخیلی کمتری را در بر دارد؟ روش : در حالت اول به کودکان موضوعی تخیلی ارایه شد و از آنان خواسته شد یک داستان بسازند.حالت دوم بحث پژوهش به این موضوع پرداخته است که آیا در تکلیف قصه‌گویی خودجوش، کودکان درخودمانده یا دارای نشانگان آسپرگر داستان‌های دارای تخیل کمتری تولید می‌کنند؟ همانطور که پیش بینی می‌شد در مورد طول داستان یا تعداد مکث‌ها در پیش آزمون هیچ تفاوت گروهی به دست نیامد. تخیل کودکان درخودمانده در هر دو حالت آسیب دیده‌ بود و در داستان‌های واقعی (حالت دوم) کودکان آسپرگر عناصر تخیلی کمتری تولید کردند. گفته شد گروه کودکان عادی در حالت دوم نسبت به حالت اول از تخیل بیشتری استفاده کرده، این موضوع پیش‌بینی نشده بود و می‌تواند نتیجه آشنا شدن بیشتر آنان با آزمون و در حالت دوم باشد.

واژه‌های کلیدی: کودکان، تخیلی، آسپرگر، داستان، کودکان درخودمانده، کودکان با نشانگان آسپرگر، خودمانده، توانایی قصه‌گویی کودکان با نشانگان، عناصر تخیلی، تخیل کودکان درخودمانده

متن کامل [DOCX 12 kb]   (13 دریافت)