زمینه: ارایه مبانی فلسفی پیشنهادی برای تربیت دینی افراد کم ­توان­ ذهنی بر اساس نظرات ملاصدرا هدف اصلی این مقاله بود. تاکید مقاله به ­طور عمده بر سرنوشت نهایی و سعادت اخروی این افراد، متمرکز است. تحلیل متون صدرایی و استنتاج، روش مورد استفاده در تدوین مبانی فلسفی بود. تشکیکی بودن وجود، خیریت وجود، جسمانیه الحدوث و روحانیه البقا بودن نفس و حرکت جوهری، مبانی فلسفی منتخب برای تربیت دینی افراد کم­ توان­ ذهنی است. مراتب سعادت اخروی افراد کم­ توان ­ذهنی، وابسته به تربیت دینی آن­هاست. آنچه تفاوت مراتب وجودی و در نتیجه اختلاف در درجات سعادتمندی افراد کم­ توان ­ذهنی را همانند سایر انسان­ها رقم می ­زند، کمیت  و کیفیت ملکات و صورت­های علمی متحد­شده با نفس­شان است که در فرآیند حرکت جوهری کسب شده است.

نتیجه گیری: انجام فرایض دینی و خودداری از ارتکاب گناه با کمک بزرگسالان هر چند با فهم اندک و اختیار محدود صورت پذیرد، برای افراد کم­ توان ­­ذهنی بی­نتیجه نیست و موجب ارتقای کیفیت زندگی اخروی آن­ها می­شود. تربیت دینی افراد کم ­توان ­ذهنی به دلیل این برداشت نادرست که آن­ها مکلف نبوده و خداوند آن­ها را به عذاب دچار نمی­کند، نباید مورد کم­ توجهی قرار گیرد.