1- دانشگاه اصفهان
چکیده: (7582 مشاهده)
هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسهای امید به زندگی و خوشبینی در دانشآموزان راهنمایی دختر ناشنوا و شنوای شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع علـّی- مقایسهای بود. بر این اساس تعداد60 نفر از دانشآموزان دختر در مقطع راهنمایی (30 نفر دانشآموز ناشنوا و 30 نفر دانشآموز شنوا) به طور تصادفی انتخاب و پرسشنامه هشت سؤالی جهتگیری به زندگی شیر و کارور (1985) و مقیاس خود گزارشی امید اسنایدر (1991) بزرگسالان را تکمیل کردند. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها علاوه بر استفاده از شاخصهای آمار توصیفی، آزمون T دو گروه مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافتههانشان داد که تفاوت میانگین به دست آمده بین دو گروه در مقیاس امید برابر 04/7 بود که نشان از نمره بالاتر دانشآموزان شنوا از ناشنوا بوده است. علاوه بر این، تفاوت میانگین دو گروه در متغیر خوشبینی برابر 2 بود و نشان از نمره بالاتر دانشآموزان شنوا در مقیاس خوشبینی از دانشآموزان ناشنوا بوده است. از سوی دیگر نتایج آزمونt نشان داد که تفاوت بین دو گروه در متغیرهای بین سن، امید به زندگی و خوشبینی معنادار است. بر اساس نتایج به دست آمده دانشآموزان ناشنوا در مقایسه با دانشآموزان شنوا آسیبپذیری بیشتری در متغیرهای امید و خوشبینی داشتهاند و متعاقب این مسئله باید تحت خدمات روانشناختی و مشاورهای قرار گیرند. ازآنجا که اعتقاد بر آن است که سازههای روانشناسی مثبت از جمله امید میتواند از افراد در برابر رویدادهای استرسزا حمایت کند، به نظر میرسد که تدوین و اجرای برنامههای پیشگیرانه برای دانشآموزان ناشنوا مفید فایده باشد. علاوه بر این یافتههای مطالعات گوناگون نشان میدهد که خوشبینی اثر مطلوب روی سلامتی و رفتارهای سازشی دارد که در مقابله با موقعیتهای استرسزا، افراد را یاری میکند و باید در گروه ناشنوا تلاش در جهت ارتقای آن صورت گیرد.
نوع مطالعه:
اصیل پژوهشی |
موضوع مقاله:
عمومي دریافت: 1393/6/29 | ویرایش نهایی: 1393/10/3 | پذیرش: 1393/6/29 | انتشار: 1393/6/29 | انتشار الکترونیک: 1393/6/29