Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

عدم توانایی در صحبت کردن و برقراری ارتباط اجتماعی، بی توجهی کودکان درخود مانده به اطرافیان و محیط و همچنین نبود یا کمبود تماس چشمی می تواند از نشانه های بارز این اختلال باشد. کودکان درخود مانده به کندی کلمات را به کار می برند و بعضی از آن ها هیچگاه قادر به تکلم نخواهند بود و آنهایی که می توانند صحبت کنند ممکن است تلفظ خوبی داشته باشند اما اغلب در ریتم، تن صدا و معانی کلمات دارای مشکل هستند. آسیب های کیفی در تعاملات اجتماعی، ارتباط کلامی و غیر کلامی و بازی این کودکان به خوبی مشاهده می شود به طوری که نزدیک به 50 درصد از کودکان درخود مانده فاقد زبان گفتاری هستند ( کاپلان و سادوک، 1995) . اکثر مطالعاتی که در زمینه‌ی سیر و پیش آگهی بیماری به عمل آمده اند به خوبی نشان می دهند که رشد زبان ارتباطی قبل از 6 سالگی و سطح عملکرد هوشی کودکان درخود مانده بهترین عوامل پیش بینی کننده می باشند.

واژه‌های کلیدی: درخودماندگی، کودکان، اختلال، اطلاعات، درمانی، رفتار، والدین، تکلم، اختلال‌های روانی، رشد

متن کامل [DOCX 12 kb]   (1 دریافت)    

---