، Nashriyeh2005@gmail.com
چکیده: (2317 مشاهده)
تعریف درخودماندگی قانون آموزش افراد با ناتوانیها، درخودماندگی را به عنوان یک ناتوانی رشدی تعریف میکند که به طور اولیه باعث نقصهای قابل ملاحظه در ارتباط کلامی و غیر کلامی و تعامل اجتماعی میشود و به طور کلی قبل از سه سالگی مشخص میشود و تأثیرهای معکوس در کارکرد آموزشی کودک دارد. آسیب کیفی در تعامل اجتماعی در صورتی که حداقل 2 مورد از موارد زیر آشکار باشد: الف) آسیب چشمگیر در استفاده از رفتارهای غیر کلامی چندگانه مثل خیره شدن رو در رو ، حالت چهره ، حالت بدن و حرکتها و اشارههایی برای کنترل تعامل اجتماعی ب) عدم موفقیت در ایجاد ارتباط با همسالان متناسب با سطح رشدی پ)فقدان تلاش خود انگیخته برای سهیم شدن در لذت، علایق یا پیشرفتها با افراد دیگر (برای مثال بوسیله عدم نشان دادن، آوردن یا اشاره کردن به موضوعات مورد علاقه) . افراطهای رفتاری - خودانگیزشی - مقاومت در برابر تغییر - رفتارهای چالشی و عجیب - رفتارهای خود آزاری اگر چه بیشتر این ویژگیها منفی هستند، برخی کودکان با اتیسم بعضی ویژگیهای مثبت و به همان اندازه غیر منتظره، را نشان میدهند برای مثال، تیروش و کنبی (1993) کودکان با اتیسم که مشکل خود زیاده خوانی دارند حداقل یک انحراف معیار بیشتر از سطح طبیعی خواندن در سطح هوشبهر کلامی مشخص شده است . یک راهبرد مداخله امیدوار کننده برای کودکان و بزرگسالان با اتیسم خودمدیریتی است که فنون گوناگونی را برای کمک به خود کنترلی به کار میگیرد (فراگیر سازی) اگر چه خود مدیریتی کامل برای بسیاری از دانشآموزان با اتیسم ممکن نیست، بیشتر آنها میتوانند در این زمینه برای بهبود مهارتهایشان آموزش ببینند (آلبر تروتراتمن، 1995؛ کوگل و همکاران 1992)
نوع مطالعه:
ترجمه (پایان پذیرفته است) |
موضوع مقاله:
اتيسم دریافت: 1398/11/17 | پذیرش: 1398/11/26 | انتشار: 1398/11/26 | انتشار الکترونیک: 1398/11/26
ارسال پیام به نویسنده مسئول