زمینه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی بازی‌درمانی بر بهبود مهارت‌های زندگی کودکان کم‌توان­ذهنی بود.

روش: روش پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با گروه گواه بود که روی ۳۰دانش‌آموز کم‌توان‌ذهنی (زیر ۱۴سال) مدرسه توحید۲ شهرستان سرپل ذهاب در سال۱۳۹۴ انجام شد. آزمودنی‌ها از طریق نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در ۲گروه ۱۵نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به­مدت ۱۶جلسه ۹۰دقیقه‌ای، تحت بازی‌درمانی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس رفتار سازشی واینلند به‌عنوان پیش‌آزمون و پس‌آزمون در ۲گروه و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.

یافته‌ها: نتیجه نشان داد که آموزش مبتنی­بر بازی‌درمانی موجب بهبود مهارت‌های زندگی روزمره در کودکان کم‌توان­ذهنی می‌شود.

نتیجه‌گیری: بنابراین پیشنهاد می‌شود از آموزش مبتنی­بر بازی‌درمانی برای بهبود مهارت‌های زندگی روزمره کودکان کم‌توان ذهنی استفاده ‌شود.

زمینه: امروزه ضرورت پرداختن به شایستگی اجتماعی دانش‌آموزان کم‌توان‌ذهنی امری ضروری به نظر می‌رسد. آموزش برنامه تربیت‌بدنی در این راستا در جهت ارتقای شایستگی اجتماعی می‌تواند نقشی موثر و مثبت ایفا کند. پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثربخشی آموزش برنامه تربیت‌بدنی بر بهبود شایستگی اجتماعی دانش‌آموزان کم‌توان‌ذهنی اجرا شد.

روش: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. تعداد ۳۰ دانش‌آموز پسر کم‌توان‌ذهنی ۱۴ تا ۱۸ ساله با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب ‌شدند. آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی به ۲گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه گواه). گروه آزمایش، برنامه تربیت‌بدنی را در ۹جلسه دریافت کردند، درحالی‌که به گروه گواه این آموزش ارایه نشد. ابزار استفاده‌شده در این پژوهش پرسش‌نامه شایستگی اجتماعی بود. اطلاعات جمع‌آوری‌شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که بعد از مداخله، میانگین شایستگی اجتماعی گروه آزمایش به‌طور معناداری بیشتر از گروه گواه بود. همچنین آموزش برنامه تربیت‌بدنی بر همه خرده‌مقیاس‌های شایستگی اجتماعی (مهارت‌های شناختی، رفتاری، شایستگی هیجانی و آمایه انگیزشی) اثر مثبت و معناداری داشت.

نتیجه‌گیری: برنامه تربیت‌بدنی باعث بهبود شایستگی اجتماعی در دانش‌آموزان کم‌توان‌ذهنی شد؛ بنابراین برنامه‌ریزی برای ارایه آموزش تربیت‌بدنی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

زمینه: مهم‌ترین هدف آموزش‌‌وپرورش ویژه، آماده‌کردن دانش‌آموزان برای زندگی مستقل یا با کمترین وابستگی است. یکی از مهم‌ترین عواملی که به استقلال در زندگی منجر خواهد شد، اشتغال موفق است. از طریق اشتغال، فرد به‌ کفایت اقتصادی و اجتماعی دست خواهد یافت و در جامعه عزت‌نفس و احترام به‌دست خواهد آورد. دوره پیش‌حرفه‌ای برای افراد با کم‌توانی‌ذهنی به‌عنوان دوره حساس در آمادگی شغلی در نظر گرفته‌ شده، بنابراین لازم است در این دوره مهارت‌های اساسی که فرد با کم‌توانی‌ذهنی را به کسب و حفظ شغل مجهز می‌کنند، آموزش داده شود. در این پژوهش مهارت‌های اساسی مورد نیاز برای آمادگی شغلی دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی در دوره پیش‌حرفه‌ای مورد بررسی و شناسایی قرار گرفته است.

نتیجه‌گیری: پیشنهاد می‌شود برنامه‌درسی در دوره پیش‌حرفه‌ای متناسب با مهارت‌های یافت شده در این پژوهش مورد بازنگری قرار بگیرد و زمینه برای آموزش این مهارت‌ها فراهم شود.