زمینه و هدف: ویژگی‌های رشدی کودکان با کیفیت زندگی والدین‌شان ارتباط دارد. بر این اساس، هدف این پژوهش بررسی ارتباط رشد حرکتی و شاخص توده بدنی کودکان با کم‌توانی‌ذهنی با کیفیت زندگی والدین آن‌ها بود.

روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. نمونه آماری، از میان همه دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی خفیف (بهره هوشی ۷۰-۵۰) مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی شهر اراک در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴، بر اساس فرمول کوکران و به‌صورت هدفمند انتخاب شد که سرانجام ۱۲۷دانش‌آموز و والدین آن‌ها همکاری کردند. رشد حرکتی، کیفیت زندگی و قد و وزن، به ترتیب با استفاده از شکل کوتاه آزمون تبحر حرکتی برونینکز اوزرتسکی، پرسش‌نامه اس‌اف ۱۲، مترنواری نصب‌شده روی دیوار و ترازوی دیجیتالی اندازه‌گیری شد. داده‌ها توسط نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس نسخه ۲۳ و در سطح معناداری ۰۵/۰ با استفاده از ضریب همبستگی تفکیکی و تحلیل رگرسیون خطی تحلیل شد.

یافته‌ها: رشد حرکتی کودکان با کم‌توانی‌ذهنی ). شاخص توده بدنی کودکان با کیفیت زندگی والدین آن‌ها ارتباط معناداری ندارد (۸۳/۰=P).

نتیجه‌گیری: احتمالا تقویت رشد حرکتی کودکان باعث ارتقای کیفیت زندگی والدین می‌شود، بنابراین تمرکز بر رشد حرکتی کودک، ضمن اثرگذاری درون‌فردی، یک راهکار درمانی برای ارتقای سلامت جسمی، روانی و اجتماعی والدین کودکان با کم‌توانی‌ذهنی خواهد بود.