ستاره شجاعی،
جلد ۶، شماره ۱۰۶ - ( ۱۲-۱۳۸۹ )
چکیده
بوهمن (۱۹۹۳) در مطالعه خود که بر روی ۲۴۰ فرد نابینا یا دارای آسیب بینایی انجام داده است به این نتیجه رسید که مهارت های کافی در تحرک وجهت یابی به ویژه رفت وآمد مستقل در محیط های جدید در زمینه پیشبینی اشتغال و استخدام افراد نابینا در درجه اول اهمیت قرار دارد. همچنین کرودن (۱۹۹۸) در مصاحبه خود با افراد نابینا یا دارای آسیب بینایی شاغل، به چگونگی و چرایی موفقیت آنها و اینکه چه کسانی به آنها در این امر کمک کردند، پرداخت و به این نتیجه رسید که کمک مشاوران توانبخشی، خدمات فراهم شده توسط آنها؛ مثل حمایت و کمک به آنها در جایابی یا جاگماری در مشاغل بالقوه و تماس و ارتباط با کارفرماها، حتی حمایت های مالی که توسط این متخصصان توانبخشی در امر تحصیل، دریافت فنآوریهای کمکی، آموزش مهارتهای جهتیابی و حرکت و بریل صورتگرفته است از مهمترین عوامل موفقیت آنها در اکتساب و نگهداری شغلی است.