زمینه: پژوهش‌های مختلفی تاثیر تمرین‌های مقاومتی بر قدرت عضلات افراد با فلج‌مغزی را بررسی کرده‌اند، درحالی‌که پژوهشی با برنامه تمرین‌های ترکیبی و کودکان با فلج‌مغزی انجام نشده است. هدف این پژوهش تاثیر ۸هفته تمرین‌های مقاومتی و تعادلی بر قدرت اکستنسورهای دست برتر و استقامت تنه ۳پسر با فلج‌مغزی بود.

روش: این پژوهش روی ۳پسر با فلج‌مغزی با میانگین سنی ۵/۶سال (۲نفر ۷سال و یک‌نفر ۶سال) انجام شد. در این پژوهش از روش پژوهشی موردی با طرح ای-بی-ای استفاده شد. در پژوهش حاضر، پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز و طی ۲۴جلسه‌ مداخله‌ انفرادی، تمرین‌های مقاومتی و تعادلی به آزمودنی‌ها ارایه شد و هر ۳آزمودنی یک‌ماه پس از پایان مداخله به‌مدت ۲هفته‌ پی‌درپی تحت‌آزمون پیگیری قرار گرفتند. قدرت اکستنسورهای شانه و استقامت تنه به‌ترتیب توسط دینامومتر و آزمون استقامت تنه اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که مطابق با تحلیل دیداری نمودار داده‌ها براساس شاخص‌های آمار توصیفی و تحلیل دیداری ، مداخله‌ موردنظر برای اکستنسورهای دست برتر و استقامت تنه برای هر ۳شرکت‌کننده موثر بود.

نتیجه‌گیری: انجام تمرین‌های مقاومتی و تعادلی می‌تواند باعث افزایش قدرت اکستنسورهای دست برتر و استقامت تنه افراد با فلج‌مغزی شود که احتمالا عامل اصلی افزایش قدرت عضلات کودکان با فلج‌مغزی می‌تواند به عوامل عصبی مرتبط باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه­ی مولفه های روان نژندی در والدین کودکان اتیسم، کم توان ذهنی و عادی در شهر تبریز بود. طرح پژوهش حاضر از نوع  علی – مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل والدین کودکان ۴ تا ۱۵ ساله بود که در شهرستان تبریز در سال ۱۳۹۰ سکونت داشتند. در پژوهش حاضر ۴۵ نفر از والدین سه گروه کودکان اتیسم ، کم توان ذهنی و عادی (هر گروه ۱۵ نفر) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. کودکان عادی از طریق همتاسازی با گروه های بالینی انتخاب شدند. پرسشنامه شخصیتی NEO- FFI برای تعیین مولفه های روان نژندی استفاده گردید. داده­ها، با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) و آزمون تعقیبی LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. والدین کودکان اتیسم در زیر مولفه­های روان نژندی بالاترین میانگین را داشتند. این تفاوت در مولفه های افسردگی و تکانشی بودن با والدین کودکان کم توان معنا دار نبود و در مولفه های اضطراب و تکانشی بودن با والدین کودکان عادی معنادار نبود. با توجه به نتایج مشاهده شده از سه گروه، والدین کودکان اتیسم و کم توان ذهنی نسبت به والدین کودکان عادی از روان نژندی بالاتری برخور دارند.