خانم خدیجه حاتمی فر، آقای حسین زارع، خانم منصوره شهریاری احمدی،
جلد ۲، شماره ۱۶۲ - ( ویژه نامه اختلالات هیجانی- رفتاری ۱۴۰۰ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: آموزش والدگری مثبت و مدیریت والدین می توانند روش هایی مؤثر برای حل مشکلات رفتاری کودکان
باشند. در این بین، مقایسۀ اثربخشی این دو روش، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ
اثربخشی روش والدگری مثبت و مدیریت والدین بر مشکلات رفتاری کودکان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری یک ماهه بود. جامعۀ آماری شامل تمامی
والدین دانش آموزان دختر مبتلا به مشکلات رفتاری مدارس ابتدایی منطقه یک شهر تهران در سال تحصیلی ۹۹ - ۹۸
بود که از بین آنها، تعداد ۴۵ والد که دارای کودک مبتلا به مشکلات رفتاری معنادار بودند، انتخاب شده و به صورت
تصادفی در ۳ گروه ۱۵ نفر )دو گروه آزمایش و یک گروه گواه( جایدهی شدند. پرسشنامۀ مقیاس کانرز والدین در هر سه
مرحله مطالعه، روی هر سه گروه اجرا شد. آموزش والدگری مثبت طی ۸ جلسۀ ۹۰ دقیقه ای، و آموزش مدیریت والدین طی
۱۲ جلسۀ ۹۰ دقیقه ای روی افراد گروه های آزمایش اجرا شد و افراد گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان،
داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد.
یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که در مقایسۀ دو روش آموزشی، تفاوت معناداری مشاهده نشد ) ۰۵ / .)P < ۰
بدین معنا که آموزش والدگری مثبت و مدیریت والدینی، تأثیر یکسانی بر خرده مقیاس های مشکلات رفتاری کودکان داشته
است؛ ولی تفاوت بین گروه های آزمایشی با گروه گواه در خرده مقیاس های اختلال رفتار هنجاری ) ۰۵ / )F = ۵/۰۷ , P > ۰
و بیش فعالی-تکانشگری ) ۰۵ / F=۴/۵۲ , P> ۰ ( معنادار است.
نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، هر دو روش والدگری مثبت و مدیریت والدین از کارآیی لازم برای کاهش مشکلات
رفتاری کودکان برخوردارند. در همین راستا، نتایج مطالعۀ حاضر، حا کی از عدم وجود تفاوت مشخص در میزان اثربخشی
والدگری مثبت و مدیریت والدین بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان است.
