جلد 8، شماره 74 - ( 11-1386 )                   شماره 74 صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

.. Not Available251. J Except Educ 2008; 8 (74)
URL: http://exceptionaleducation.ir/article-1-1738-fa.html
بهبودی هایده. درمان دارویی برای کودکان و نوجونان دچار اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی (63تا 68-9-74- 1386). تعلیم و تربیت استثنایی. 1386; 8 (74)

URL: http://exceptionaleducation.ir/article-1-1738-fa.html


، Nashriyeh2005@gmail.com
چکیده:   (3048 مشاهده)
البته باید توجه داشت، آنهایی که تنها از مدیریت دارویی پایش شده استفاده کردند نیز از آنهایی که تنها درمان‌های رفتاری بدون دارو درمانی یا مراقبتهای اجتماعی را دریافت کردند ، نتایج بهتری را در بهبود علایم AD/HD نشان دادند. بر اساس شواهد و نتایج به دست آمده از انجمن پزشکی آمریکا چنین استدلال میشود که درمان دارویی، به ویژه داروهای محرک باید به طور کامل مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد، زیرا درمان دارویی اساسا میتواند علایم AD/HD را در کوتاه مدت بهبود بخشد و باعث پیشرفت تحصیلی موقت کودکان مبتلا به این اختلال شود. به علاوه نسبت خطر – منفعت استفاده از درمان های دارویی محرک در اختلال AD/HD، خود بحث مهم دیگری است که باید به دقت مورد ارزیابی قرار گیرد و بر مبنای تمام حالتهای موجود، بررسی و آزمایش شود. شروع درمان دارویی پیش از تجویز درمان دارویی برای مبتلایان به AD/HD ، برای‌تشخیص ، شناسایی سایر روش‌های دارویی موجود و مسایل روانشناختی و یادگیری که ممکن است در اختلال AD/HDوجود داشته باشد ، باید ابتدا ارزیابی های جامعی انجام گیرد و پس از تشخیص دقیق ، برنامه درمانی باید با مشورت پزشک یا متخصص مربوط تعیین شود. به علاوه باید توجه داشت که برخی افراد به مصرف یک دارو بهتر از سایر داروها، جواب می دهند و اگر فردی ، در همان ابتدا به داروی تجویز شده ، واکنش مطلوبی نشان ندهد ، بهترین راهکار این است که دارویی دیگر برای او تجویز شود.
     
نوع مطالعه: ترجمه (پایان پذیرفته است) | موضوع مقاله: اختلالات رفتاري
دریافت: 1398/11/2 | پذیرش: 1398/11/5 | انتشار: 1398/11/5 | انتشار الکترونیک: 1398/11/5

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.