زمینه: اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی یکی از اختلال‌های شایع در کودکان است. نارسایی‌هایی که در اثر این اختلال به وجود می‌آید، برکودکان در خانه، مدرسه، اجتماع و بین همسالان تاثیر می‌گذارد. هدف این پژوهش، مقایسه شیوه درگیری و عوامل موثر در مداخله والدین درباره یادگیری دانش‌آموزان با اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی و دانش‌آموزان عادی بود.

روش: روش پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه‌ای بود. شرکت‌کنندگان در این پژوهش دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی بودند که از بین آن‌ها 100 نفر (50 نفر عادی و 50 نفر با اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی) انتخاب شدند. آزمون هوشی ریون، پرسش‌نامه خانواده-مدرسه، پرسش‌نامه شیوه درگیری والدین، مقیاس کانرز والدین و معلمان به عنوان ابزارهای پژوهش به کار رفتند. به منظور تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس و آزمون تی مستقل استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد شیوه درگیری والدین دارای کودکان عادی از نوع ابزاری و والدین دارای کودکان با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی از نوع کنترلی است. درمورد جنسیت نیز نتایج نشان داد شیوه درگیری ابزاری و شیوه درگیری کنترلی در پسران (عادی و با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی) بیشتر از دختران (عادی و با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی) است ( 01/0P<). درمورد عوامل موثر در مداخله والدین نیز نتایج نشان داد بین میانگین همه عامل‌ها در سطح ( 01/0P<) در والدین کودکان عادی و کودکان با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی غیر از عامل دعوت مدرسه ( 05/0P> ،90/0t=) تفاوت وجود دارد.

نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش نشان داد والدین کودکان عادی در تعامل با کودکان بیشتر از شیوه ابزاری و والدین کودکان با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی بیشتر از شیوه کنترلی استفاده می‌کنند. همچنین نتایج نشان داد والدین هر 2شیوه تعامل ابزاری و کنترلی را در ارتباط با پسران نسبت به دختران بیشتر به کار بردند. از عوامل موثر در مداخله والدین نیز به جز عامل دعوت مدرسه میانگین همه عوامل در والدین کودکان عادی و کودکان با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی متفاوت بود.