هدف گفتاردرمانی، ایجاد توانایی برقراری ارتباط مناسب برای فرد مراجعه کننده است. برای برقراری ارتباط و انتقال مفاهیم از نمادها یا علایم استفاده می کنیم که این ارتباط از راه اشارات ، ایما و اشاره، نوشتار، تصاویر، نمادها و ... صورت می گیرد . اگر فردی دچار آسیب های زبانی و گفتاری شدید باشد ، علاوه بر موارد فوق باید از روش ها و نظام های دیگری برای برقراری ارتباط مؤثر استفاده کند که به عنوان نظام ارتباطی جایگزین و مکمل (AAC) معرفی می شود . مقاله حاضر به بررسی کاربرد این نظام در کودکان نشانگان داون با آسیب شنوایی می پردازد.

واژه‌های کلیدی: کودکان، شنوایی، کودکان ناشنوا، کودک آسیب دیده‌ی شنوایی، والدین کودک آسیب دیده‌ی شنوایی، آسیب، اختلال، زبان، فرزند آسیب دیده‌ی شنوایی، انتظارهایی از والدین